۱۰ بازی مسابقه‌ای برتر پلی‌استیشن ۱ که فقط به زبان ژاپنی قابل‌بازی‌اند

نگارنده‌ی این مطلب هدفی مشخص در ذهن داشته است: جمع‌آوری فهرست بازی‌های پلی‌استیشن ۱ که فقط در ژاپن منتشر شدند، ولی سزاوار این بودند که برای کشورهای دیگر محلی‌سازی شوند؛ حین جمع‌آوری نام بازی‌ها، طولی نکشید که مشخص شد تعداد زیادی بازی وجود دارند که همگی شایسته‌ی ذکر هستند. برای مدیریت بهتر، فهرست به چند بخش تقسیم شده: یکی شامل بازی‌های نسبتاً شناخته‌شده‌تر بود، و در فهرست دیگر بازی‌ها بر اساس ژانر/دسته تقسیم شده‌اند. در این مورد خاص: سبک مسابقه‌ای. البته زیرسبک‌های مختلفی از بازی‌های مسابقه‌ای وجود دارد، مثل شبیه‌سازی، آرکید، کارتینگ و غیره و این فهرست سعی دارد همه‌ی زیرسبک‌هایی را که در دسترس هستند پوشش دهد.

البته هدف این نیست که بگوییم این‌ها «بهترین» بازی‌های تمام دوران برای پلی‌استیشن هستند، ولی حداقل یک بازی از هر فهرست، سلیقه‌ی بیشتر افراد را پوشش خواهد داد. در حالی که عوامل مختلفی مانند کیفیت، لذت بازی کردن و منحصر به فرد بودن بازی را در نظر گرفتیم، برای گنجانده شدن یا نشدن یک بازی در این فهرست فقط یک قانون وجود داشت:

• بازی باید برای پلی‌استیشن ۱ منتشر شده باشد و هرگز به طور رسمی در یک منطقه‌ی انگلیسی زبان (آمریکای شمالی، اروپا و غیره) منتشر نشده باشد.

البته قابل‌بازی بودن یا نبودن بازی بسته به دانش شما از زبان ژاپنی در گنجانده شده یا نشدن یک بازی در فهرست دخیل نبوده (در واقع تجربه‌ی بعضی از ژانرها بدون دانستن زبان ژاپنی غیرممکن است)، ولی این مسئله در رتبه‌بندی بازی بین ۱۰ بازی دیگر تاثیر داشته است.

۱۰. باکوسوئو دِکوتورا دِنسِتسو ۲ (Bakusou Dekotora Densetsu 2)

سال انتشار: ۱۹۹۹

آیا شخصیت سودوم (Sodom) یا کاتانا از بازی‌های «مبارز خیابانی نسخه‌ی آلفا» (Street Fighter Alpha) و مرحله‌ی مبارزه‌اش را یادتان می‌آید؟ این بازی کلاً حول محور علاقه‌ی ژاپنی‌ها به تزیین کردن کامیون‌ها و ماشین‌های «کاربردی» بزرگ دیگر با اجزای شخصی‌سازی‌شده و نقاشی‌های رنگ‌آمیزی‌شده (با نام dekotora) می‌چرخد. بازی به دو بخش تقسیم شده است: شخصی‌سازی ظاهر کامیون‌تان و مسابقه دادن با آن در خیابان‌هایی شلوغ، همچنان که تصنیف‌های انکا (Enka = نوعی سبک موسیقی ژاپنی شبیه به موسیقی سنتی کشور) با صدای بلند در پس‌زمینه پخش می‌شود.

بخش مسابقه‌ی بازی بسیار کم‌عمق است؛ کل کاری که باید انجام دهید این است که حواس‌تان به آینه‌بغل باشد که ترافیک در خطوط دیگر خیابان، ماشین‌هایی که از جلو می‌آیند و موقعیت خودتان را نشان می‌دهد. هرگاه که به شما سیگنال داده می‌شود که خط خود را عوض کنید، کافی است به سمت چپ یا راست بپیچید. باید تلاش کنید تا به ماشین‌های دیگر نزنید، چون این کار سرعت‌تان را کم می‌کند. همچنین قبل از این‌که بتوانید موقعیت‌تان را عوض کنید، باید با چراغ چشمک‌زن عقب کامیون به ماشین‌های دیگر اطلاع دهید. بخش زیادی از بازی در این خلاصه می‌شود که با پول پاداشی که گرفتید، برای کامیون خود دکوراسیون جدید بخرید. غیر از این بازی به شما اجازه می‌دهد آرت دست‌ساز خود را طراحی کنید و آن را روی هر قسمتی از کامیون که دلتان خواست بچسبانید. بخش ادیتور بازی برای شخصی‌سازی کامیون‌ها بسیار عمیق است. نقطه‌قوت این دنباله در مقایسه با بازی اول، منوهای روان‌تر و فراهم شدن گزینه‌ای برای گذاشتن اسکین کامیون‌های کمپرسی روی کامیون استانداردتان است.

۹. چوکوبوی نریان (Chocobo Stallion)

سال انتشار: ۱۹۹۹

بسیار خب، می‌رسیم به یکی از زیرگونه‌های کمیاب سبک مسابقه‌ای: پرورش جانوران خیالی و مسابقه دادن غیرمستقیم با آن‌ها. اگر طرفدار مجموعه‌ی «فاینال فانتزی» باشید، احتمالاً با چوکوبوها آشنایی دارید که پرنده‌هایی دوپا هستند. چوکوبوها هم با مسابقه دادن غریبه نیستند، چون بازی «مسابقه با چوکوبوها» (Chocobo Racing) در سبک کارتینگ منتشر شده بود. «چوکوبوی نریان» شما را در نقش یک پرورش‌دهنده‌ی چوکوبو قرار می‌دهد و تصمیم‌های شما در قبال پرورش آن‌ها، در نهایت روی بازدهی آن‌ها در مسابقه‌ها تاثیرگذار خواهد بود. سید (Cid)، ماگ (Mog) و چهره‌های آشنای دیگر از «فاینال فانتزی» نیز در بازی حضور به عمل می‌رسانند (عموماً در قالب نیروهای کمکی در پرورش‌گاه). برخلاف بقیه‌ی بازی‌های دیگر در این فهرست، در «چوکوبوی نریان» شما مستقیماً در مسابقه‌ها شرکت ندارید. با شروع هر مسابقه، ‌شما یک سری جانور پولیگونی را می‌بینید که در حال شتاب گرفتن در یک پیست مسابقه هستند و عبارت «چوکوبوی شما» نیز بالای کله‌ی یکی از این پرنده‌ها آویزان است (یکی از مینی‌گیم‌های بازی «فاینال فانتزی ۷» الهام‌بخش ساخت این بازی شد، هرچند که این بازی داستان خودش را دارد).

با این‌که چوکوبوها عمدتاً زرد هستند، در این بازی چوکوبویتان هر رنگی می‌تواند داشته باشد. در ابتدا، بعید است در هیچ مسابقه‌ای پیروز شوید. چون پرورش یک چوکوبوی برنده نیازمند زمان و برنامه‌ریزی است. هر روز باید پرورش روزمره‌ی چوکوبویتان را ریزمدیریت کنید، حواس‌تان به هزینه‌های تدارکاتی باشد و درباره‌ی مسائل مختلف تصمیم‌گیری کنید؛ مثلاً تصمیم درباره‌ی این‌که چه‌کسی آن را آموزش دهد، چه غذایی برایش آماده کنید و کدام چوکوبوهای وحشی را برای تولید مثل گیر بیندازید. برنامه‌ریزی و تحلیل اعداد و ارقام نقش پررنگی در این بازی دارد. باید نژاد و خاستگاه جغرافیایی چوکوبوها را با ویژگی‌های مختلفی چون انعطاف‌پذیری، بنیه و ویژگی‌های شخصیتی مقایسه کنید تا هنگام تولیدمثل بهترین ترکیب را پیدا کنید، چون برخی از ویژگی‌ها با هم تناسب ندارند، ولی ترکیب شدن برخی ویژگی‌های دیگر بسیار به نفع شماست. از بین تمام بازی‌های این فهرست، این تنها بازی‌ای است که به نظرم بازی کردن آن با زبان ژاپنی بسیار چالش‌برانگیز خواهد بود، ولی تجربه‌ی مسابقه‌ی نمایشی (Exhibition Race) نه خیلی.

۸. کارمن رایدر: مسابقه با موتور (Kamen Rider: The Bike Race)

سال انتشار: ۲۰۰۱

این بازی مسابقه‌ای موتورسیکلتی به شما اجازه می‌دهد از بین هرکدام از ۱۳ شخصیت «کارمن رایدر» (یک مجموعه‌ی ابرقهرمانی ژاپنی) – من‌جمله آگیتو (Agito) – یکی را انتخاب کنید. این بازی بخشی از مجموعه‌ی «شخصیت‌های ساده ۲۰۰۰» (Simple Characters 2000) است که در واقع یک سری بازی با بودجه‌ی پایین بودند که در ژاپن منتشر شدند و در کنار بقیه‌ی بازی‌های «کارمن رایدر» برای پلی‌استیشن ۱ کلکسیون قابل‌توجهی از این بازی‌ها را برای این کنسول تشکیل داده‌اند. این بازی داستان خاصی ندارد و هیچ‌جوره به نقشه‌های شاکر (Shocker) برای تسخیر دنیا و آزمایش‌های ژنتیکی ربط پیدا نمی‌کند. به‌جایش بازی سه حالت بازی پیش روی شما قرار می‌دهد:

• یک حالت تورنمنت که این امکان را برایتان فراهم می‌کند تا با موتورسواران دیگر مسابقه دهید تا همه‌یشان را باز کنید
• یک حالت بتل رویال که در آن باید در مدت زمانی محدود، همه‌ی موتوسواران دیگر را کله‌پا کنید
• مسابقه‌ی دونفره

در «کارمن رایدر» یک سری آیتم قابل‌برداشتن در سطح زمین مسابقه پراکنده شده‌اند و به شما اجازه می‌دهند انفجاری از انرژی را به سمت نزدیک‌ترین رقیب پرتاب کنید. با این‌که موتورسواران دیگری هم در مسابقه حضور دارند، بازی فقط مقام اول و دوم را به رسمیت می‌شناسد: همچنان که چهار بار دور پیست می‌چرخید، باید در مقام اول و دوم باشید تا بقیه‌ی موتورسواران را شکست دهید. همچنین به سبک بازی‌های «رود رش» (Road Rash) می‌توانید به سمت چپ یا راست لگد‌پرانی و موتورسواران دیگر را کله‌پا کنید. چالش اصلی در پیست‌هایی که جلوتر باز می‌شوند نهفته است، چون هم باریک‌تر می‌شوند، هم پیچ‌وخم‌شان بیشتر می‌شود. برخورد به دیوارها یا لگد خوردن سرعت‌تان را پایین می‌آورد و رسیدن به مقام اول را سخت‌تر می‌کند. اگر جزو طرفداران مجموعه‌ی «کارمن رایدر» هستید، شاید این بازی توجهتان را جلب کند.

۷. باکوسوئو کیودای لتس اند گو!! بال‌های ابدی (Bakusou Kyoudai Let’s & Go!! Eternal Wings)

سال انتشار: ۱۹۹۸

این بازی که بر پایه‌ی انیمه و مانگای «باکوسوئو کیودای لتس اند گو» ساخته شده، برای شما این امکان را فراهم می‌کند تا یکی از ۲۰ شرکت‌کننده در مسابقه را به‌همراه خودرویش انتخاب کنید و در یک مسابقه‌ی یک به یک، با بقیه رقابت کنید. با بردن مسابقه، کمی پول برنده می‌شوید و می‌توانید با استفاده از آن، چندتا از قطعات ماشین را آپگرید کنید، من‌جمله کاهنده‌ی سرعت و تایرها.

بیشتر وسایل نقلیه یک نام و یک قابلیت شتاب‌دهی ویژه دارند. وجود قابلیت شتاب‌دهی گاهی باعث می‌شود که کل استراتژی‌تان در این خلاصه شود که تا دور آخر منتظر بمانید و بعد از قابلیت شتاب‌دهی استفاده کنید تا از حریف جلو بیفتید و برنده شوید. اگر هم شما از قابلیت شتاب‌دهی‌تان استفاده کنید، حریف‌تان هم احتمالاً مال خودش را استفاده خواهد کرد. کنترل بازی کمی تا قسمتی به بازی‌های مسابقه‌ای آرکید شبیه است و در آن دریفت کردن یک امتیاز بزرگ است و برخورد به دیوار و راندن خارج از پیست شدیداً مجازات می‌شود. زبان بیشتر قسمت‌های بازی ژاپنی است، برای همین عادت کردن به منوهای بازی شاید کمی طول بکشد، ولی برای مسابقه دادن نیازی نیست ژاپنی بلد باشید. اگر دنبال یک بازی مسابقه‌ای کارتونی می‌گردید، این بازی خوراک خودتان است.

۶. مسابقه‌ی قهرمانی هوایی (Air Race Championship)

سال انتشار: ۱۹۹۹

«مسابقه‌ی قهرمانی هوایی» دنباله‌ای برای «مسابقه‌ی هوایی براوو» (Bravo Air Race) است. در این بازی می‌توانید سوار بر تعدادی از هواپیماهای مجهز به پیش‌ران، در یک سری پیست هوایی که بر پایه‌ی مکان‌های واقعی در کره‌ی زمین طراحی شده‌اند مسابقه دهید. همچنین بازی یک قسمت گالری/موزه هم دارد که در آن می‌توانید درباره‌ی هواپیماها و جزییات فنی و تاریخچه‌ی ساخت‌شان بخوانید. ساز و کار مسابقه بدین صورت است که باید داخل مرزهای تعیین‌شده در پیست هوایی باقی بمانید و از برخورد به بدنه‌ی هواپیمای دیگر یا موانع محیطی دیگری که در طول پیست سر راه‌تان قرار گرفته پرهیز کنید.

هرکدام از هواپیماها قابلیت‌های مختلفی دارند. مثلاً یک هواپیما سرعت بیشتری دارد و هواپیمای دیگر توانایی بیشتری در دور زدن. چالش بازی در پیدا کردن کوتاه‌ترین و بهترین مسیر هوایی برای رسیدن به خط پایان نهفته است. برخی از بازی‌های هواپیمایی به شما اجازه می‌دهند صرفاً با پایین نگه داشتن دکمه‌ی گاز در هوا بمانید، ولی این بازی ارتفاع هواپیمایتان را هم لحاظ می‌کند و به هواپیما حس وزن داشتن می‌دهد. شرکت زینگ اینترتینمنت (Xing Entertainment) آنقدر ریزه‌کاری روی بازی اعمال کرده که نتیجه‌ی نهایی بیشتر شبیه یک بازی شبیه‌سازی است تا یک بازی مسابقه‌ای آرکید.

۵. ساید بای ساید اسپشال (Side by Side Special)

سال انتشار: ۱۹۹۷

«ساید بای ساید اسپشال» یک بازی مسابقه‌ای دریفیتینگ در سرازیری است که به مجموعه‌ای تعلق دارد که بعداً «بتل گیر» (Battle Gear) نام گرفت. بازی نرخ فریمی روان و یک سری پیست دلچسب، ولی با پیکسل‌های درشت دارد. این بازی، با بازی‌های مسابقه‌ای مشابه دیگر در سبک توگه (Touge = نوعی مسابقه‌ی ژاپنی که در کوهستان‌های پرپیچ‌وخم واقع شده است) فرق دارد، چون شما را در برابر هفت مسابقه‌دهنده‌ی دیگر قرار می‌دهد، نه فقط یکی. اگر دنبال بازی‌ای هستید که به شما اجازه دهد صحنه‌هایی از فیلم «سریع و خشن: دریفت در توکیو» (Fast & Furious: Tokyo Drift) را از نزدیک تجربه کنید، «ساید بای ساید اسپشال» برای شما ساخته شده.

بازی ۹ پیست کوهستانی و ۱۶ خودروی لیسانس‌شده از ژاپن دارد؛ من‌جمله تویوتا سوپرا (Toyota Supra) و لنسر ایو چهار (Lancer Evo IV). این بازی سعی ندارد شبیه‌ساز رانندگی باشد و رانندگی کردن در آن مفرح و واکنش‌پذیر است. چند زاویه‌ی دوربین متفاوت هم در کنار زاویه‌ی دوربین معمولی وجود دارد، ولی دوربین از عقب و از بالا بسیار متفاوت هستند. یکی از بهترین چیزهایی که می‌توانم درباره‌ی بازی بگویم این است که در یکی از پیست‌های آن، شکوفه‌های گیلاس از بالا در حال پایین افتادن هستند و قسمت‌هایی از جاده را می‌پوشانند، در حالی‌که ابرها بخش‌هایی از پیاده‌رو را تاریک کرده‌اند. با وجود گرافیک قدیمی پلی‌استیشن ۱، این پیست‌ها واقعآً زیبا هستند.

۴. بوکان گو گو گو (Bokan Go Go Go)

سال انتشار: ۲۰۰۱

«بوکان گو گو گو» یک بازی مسابقه‌ای کارتینگ بسیار سرگرم‌کننده در جهان «تایم بوکان» (Time Bokan) است و از اسمش معلوم است که سازندگانش می‌خواستند مخاطب در ذهنش آن را به انیمه و مانگای مسابقه‌ای «اسپید ریسر» (Speed Racer) نسبت دهد، چون نام دیگر آن Mach GoGoGo است. برای کسانی که علاقه‌ای به بازی‌های مسابقه‌ای شبیه‌سازی ندارند، این بازی تجربه‌ی بسیار خوبی خواهد بود، هرچند که به‌اندازه‌ی برخی از بازی‌های کارتینگ دیگری که برای پلی‌استیشن ۱ منتشر شدند (مثل «Crash Team Racing») موازنه‌شده نیست. سازندگان بازی برای چالش‌برانگیز نگه داشتن آن دو حقه به کار برده‌اند: یکی استفاده از تکنیک هوش مصنوعی متقلب (اصطلاحاً Rubber-band AI) که باعث می‌شود هرچقدر هم که از رقیب کامپیوتری جلو بزنید، خودش را به شما نزدیک کند، و دیگری قرار دادن آیتم‌های دیوانه‌وار در مسیرتان که هم سریع پیش رویتان پدیدار می‌شوند، هم در لحظاتی نامناسب. این یعنی تمام کردن بازی در مقام اول کار سختی است، خصوصاً با توجه به این‌که اگر نفر اول نشوید، منفجر می‌شوید.

با این‌که خود پیست‌ها قابل‌پیش‌بینی هستند، بقیه‌ی عناصر بازی همه غیرقابل‌پیش‌بینی‌اند. بقیه‌ی شرورهای مجموعه سوار اتومبیل‌هایی هستند که شما انتخاب نکردید و دائماً در حال پرتاب چیزهای مختلف به سمت شما هستند. بسیاری از آیتم‌های قابل‌برداشتن بامزه یا اعصاب‌خردکن هستند؛ بستگی به این دارد که خودتان ازشان روی بقیه استفاده کنید یا بقیه از آن‌ها روی شما استفاده کنند. خود وسایل نقلیه هم ویژگی‌های مختلف دارند و این یعنی برای مهارت کسب کردن در استفاده از آن‌ها باید کمی باهاشان سر و کله بزنید. بازی‌های کارتینگ بهتری در بازار موجود هستند، ولی همه‌یشان به انگلیسی منتشر شده‌اند.

۳. آپشِن تِرنینگ کار بَتِل اِسپِک-آر (Option Turning Car Battle Spec-R)

سال انتشار: ۲۰۰۰

«آپشن ترنینگ کار بتل اسپک-آر» سومین بازی در مجموعه‌ی «آپشن ترنینگ کار بتل» است که مجله‌ی ماشین ژاپنی آپشن (Option) اسپانسر آن بوده است. تمرکز این بازی روی مسابقه‌های خیابانی است و پیست‌های آن عموماً ترافیک سنگینی دارند. همچنین قابلیت شخصی‌سازی خودروها نیز در بازی وجود دارد. هرچه در مسابقه‌های بیشتری برنده شوید، قطعات، آپگریدها، خودروها و مسابقه‌های بیشتری برایتان باز می‌شوند.

بازی ۲ حالت دارد، ولی هرکدام را که انتخاب کنید، ۴ کلاس خودرو با ۶ مدل مختلف خودرو در هر کلاس در اختیارتان قرار داده می‌شود و شما هم باید با یک رقیب مسابقه دهید و سعی کنید به ترافیک جاده برخورد نکنید. پیست‌ها جزییات مناسبی دارند و دید خوبی نسبت بهشان دارید و گرافیک بعضی از مرحله‌ها در شب با گرافیک R4: Ridge Racer Type 4 – که گرافیکی مثال‌زدنی بین بازی‌های پلی‌استیشن ۱ دارد – تقریباً برابری می‌کند.

۲. پیروزی مستقیم: هوشینو کازویوشی اِ نو چوسن (Straight Victory: Hoshino Kazuyoshi e no Chousen )

سال انتشار: ۱۹۹۸

«کازویوشی هوشینو»کسی است که لقب «سریع‌ترین مرد‌ ژاپن» را دریافت کرده است. پس از بازنشست شدن در سال ۲۰۰۲، او یک تیم Super GT و یک شرکت فروش قطعات و لوازم یدکی نِیسان به نام ایمپول (Impul) را تاسیس کرد. «پیروی مستقیم» یکی از بازی‌هایی بود که کازویوشی هوشینو اسپانسر ساختن آن بود.

«پیروزی مستقیم» چند حالت مختلف دارد: تورنمنت، مسابقه‌ی سریع، دونفره و تایم اَتَک (Time Attack). در بازی می‌توانید خودروی لیسانس‌شده‌یتان را با قطعات مختلف شخصی‌سازی کنید. همچنین بازی یک نقشه‌ی ویژه در طول مسابقه دارد که موقعیت نسبی شما را در پیست نشان می‌دهد (از طریق مشخص کردن لبه‌ی جاده، موقعیت ماشین‌های دیگر و موقعیت خط پایان). یک سری پیست ساخته‌شده بر پایه‌ی پیست‌های واقعی در بازی وجود دارند و همه‌ی عناصری که برای ردگیری وضعیت مسابقه نیاز دارید، داخل رابط کاربری صفحه موجودند. «پیروزی مستقیم» تا حد زیادی گیم‌پلی‌ای شبیه به یک بازی مسابقه‌ای شبیه‌سازی دارد و برای زمان خودش هم گرافیک قابل‌توجهی داشت.

۱. رانین های (Running High)

سال انتشار: ۱۹۹۷

«رانین های» یک بازی مسابقه‌ای است که در آن شرکت‌کننده‌ها سایبورگ‌هایی هستند که زره‌های قدرت بر تن دارند و روی دوپا مسابقه می‌دهند. اگر این زره‌ها شما را یاد زره‌های فیلم «جی.آی جو: ظهور کوبرا» (GI Joe: Rise of Cobra) می‌اندازند، کاملاً حق دارید. در ابتدا شش شخصیت موجود است و در ادامه چهارتای دیگر هم باز می‌شود. شما در نقش یکی از این شخصیت‌ها، باید در چهار پیست (که در دو حالت اول به آخر و آخر به اول قابل‌بازی‌اند) با شخصیت‌های دیگر رقابت کنید. این بازی در حد «کینِتیکا» (Kinetica) دیوانه‌وار نیست، ولی سرعت و نرخ فریم بازی بسیار سریع است.

«رانین های» از آن بازی‌های مسابقه‌ای است که باید پیش از تمام شدن ثانیه‌شمار، از چک‌پوینت پیش رویتان عبور کنید تا بتوانید تا آخر به مسابقه ادامه دهید. وقتی هم که به دیوارها یا موانع برخورد کنید، سرعت‌تان پایین می‌آید، ولی می‌توانید با حمله کردن به بقیه‌ی شرکت‌کنندگان خودتان را جلو بیندازید. مجازات برخورد به موانع در این بازی شدیدتر از بازی‌های هم‌سبک است، چون در صورت برخورد، نوار شتاب‌گیری‌تان کمتر می‌شود و برای همین حد نهایت سرعتی که می‌توانید به آن برسید کاهش پیدا می‌کند. همچنین می‌توانید با دو بار فشردن دکمه‌ی شتاب‌گیری، وارد حالت سُر خوردن کنترل‌شده شوید تا بتوانید پیچ‌های تند را راحت‌تر پشت‌سر بگذارید. طراحی شخصیت در بازی به‌طور خاصی خوب است و اگر وقت توجه کردن به پیست‌های مسابقه را داشته باشید، متوجه جزییات جالبی در آن‌ها خواهید شد: مثل اشیاء پویانمایی‌شده و عناصر محیطی غیرمنتظره. این بازی پتانسیل زیادی برای بازسازی شدن دارد، خصوصاً از راه اضافه شدن عناصری چون سیستم شخصی‌سازی عمیق‌تر، گسترده‌تر و عمیق‌تر شدن قابلیت‌های فردی سایبورگ‌ها و حتی بخشی مخصوص برای ساختن یک سایبورگ مسابقه‌دهنده‌ی جدید.

در ادامه تعدادی از بازی‌های مسابقه‌ای دیگر معرفی شده‌اند که در فهرست جایی برایشان نبود، ولی برای کسانی که به بازی‌های این سبک علاقه‌مندند و با ژاپنی بودن زبان‌شان هم مشکلی ندارند، تجربه‌یشان توصیه می‌شود.

• Choro Q
• Mini-Yonku Bakusou Kyoudai: Let’s & Go!!: WGP Hyper Heat
• Hashiriya: Ookami Tachi no Densetsu
• Rally de Africa/Europe (عمدتاٌ کلونی از «سگا رالی»)
• Touge Max G
• J’s Racin’
• Advan Racing
• Shutokou Battle R
• Tetsu Ikuzawa Kanshuu Meisha Retsuden: Greatest 70’s
• Naniwa Wangan Battle
• Initial D (احتمالاٌ شناخته‌شده‌ترین عنوان این فهرست)

منبع: GameFAQs