آموزش مکالمات روزمره عربی رایج با ترجمه فارسی – فرادرس

خالد: السَّلامُ عَلَیکُم. (سلام.)

طاهِر: و عَلَیکُم السَّلام. (سلام بر شما.)

خالد: کَیْفَ حالُکَ؟ (حالت چطور است؟)

طاهِر: بِخَیرٍ، شُکراً. کَیْفَ حالُکَ أنتَ؟ (خوبم، ممنون. تو حالت چطور است؟)

خالد: بِخَیرٍ وَ عافیَةٍ. هَلْ کُلُّ شَیءٍ علَی ما یُرام؟ (خوب و سلامتم. همه‌چیز بر وفق مراد است؟)

طاهِر: نَعَم، الحَمدُ لِلّه. کَیْفَ حالُ العائِلَة؟ (بله، خدا را شکر. خانواده چطورند؟)

خالد: بِخَیرٍ، الحَمدُ لِلّه. أتَمَّني لَکَ نَهاراً سَعیداً. (خوبند، خدا را شکر. روز خوبی را برایت آرزو می‌کنم.)

طاهِر: شُکراً. إلَی اللِّقاء. (ممنونم. به امید دیدار.)

خالد: إلَی اللِّقاء. (به امید دیدار.)

مَریَم: السَّلامُ عَلَیکُم. کَیْفَ حالُکِ؟ (سلام، حالت چطور است؟)

نرجِس: أنا بِخَیرٍ، الحَمْدُ لِلّه. کَیْفَ حالُکِ أنتِ؟ (من خوبم، خدا را شکر. تو حالت چطور است؟)

مَریَم: بِخَیرٍ، شُکْراً. ما اسْمُکِ؟ (خوبم، ممنونم. اسمت چیست؟)

نرجِس: اسمي نرجِس. ما اسْمُکِ أنتِ؟ (اسمم نرجس است. اسم تو چیست؟)

مَریَم: اسمي مَریَم. (اسمم مریم است.)

نرجِس: مِنْ أینَ أنتِ؟ (اهل کجایی؟)

مَریَم: أنا إیرانیّة. هَلْ أنتِ مِن إیرانِ أیضاً؟ (من ایرانی‌ام. آیا تو هم ایرانی هستی؟)

نرجِس: لا، أنا عَراقیّة. (نه، من عراقی‌ام.)

مَریَم: ما مِهْنَتُکِ؟ (شغلت چیست؟)

نرجِس: أنا طَبیبَةٌ. ما مِهْنَتُکِ أنتِ؟ (من پزشکم. شغل تو چیست؟)

مَریَم: أنا مُراسِلَةٌ. کمْ عُمْرُکِ نرجِس؟ (من خبرنگارم. نرگس، چند ساله‌ای؟)

نرجِس: أنا في ثَلاثَین. ما عُمْرُکِ أنتِ؟ (در دهه سی‌ام. تو چند ساله‌ای؟)

مَریَم: أنا ثَلاثَة و عِشرون. أینَ تَسْکُنینَ؟ (من بیست‌و‌سه ساله‌ام. کجا سکونت داری؟)

نرجِس: أَسْکُنُ في حَیّ جامَعَة. أعیشُ مَعَ والِدي و والِدَتي. هَلْ أنتِ تَسْکُنینَ في حَیّ جامَعَة أیضاً؟ (در منطقه دانشگاه سکونت دارم. با پدر و مادرم زندگی می‌کنم. آیا تو هم در منطقه دانشگاه سکونت داری؟)

مَریَم: نَعَم وَلٰکِن أعیشُ مَعَ أُختي. أنا سَعیدَة بِمَعْرِفَتِکِ. (بله اما با خواهرم زندگی می‌کنم. از آشنایی با تو خوش‌بختم.)

نرجِس: فُرصَةٌ سَعیدَةٌ. (از آشنایی با تو خوش‌بختم.)

أحمد: صباحُ الخَیر. (صبح به‌خیر.)

عَبلَة: صباحُ النُّور. هَلْ أنتَ بِخَیرٍ؟ (صبحتان نورانی! آیا خوب هستی؟)

أحمد: نَعَم، الحَمْدُ لِلّه. کَیْفَ حالُکِ؟ (بله، خدا را شکر. حال شما چطور است؟)

عَبلَة: أنا بِخَیرٍ، أَشْکُرُکَ. (من خوبم، از شما متشکرم.)

أحمد: ماذا تَفْعَلینَ في أیامِ العَمَلِ؟ (در روزهای کاری چه کار می‌کنی؟)

عَبلَة: في أیامِ العَمَلِ، أَسْتَیْقِظُ مُبَکِّراً و أَذْهَبُ إلی المَدْرَسَة. لِأَنَّي مُعَلِّمَةٌ. (در روزهای کاری، زود بیدار می‌شوم و به مدرسه می‌روم، زیرا من معلم‌ام.)

أحمد: أأنتِ تَأکُلینَ الفَطورَ في الصَّباحِ؟ (آیا صبح، صبحانه می‌خوری؟)

عَبلَة: نَعَم، آکُلُ الفَطورَ قَلیلاً. (بله، اندکی صبحانه می‌خورم.)

أحمد: هَلْ تَسْتَیْقِظینَ مُبَکِّراً في الأیامِ العُطْلَة أَیْضاً؟ (آیا در روزهای تعطیل هم زود بیدار می‌شوی؟)

عَبلَة: لا، أَسْتَیْقِظُ مِتَأَخِّراً في الأیامِ العُطْلَةِ. (خیر، در روزهای تعطیل، دیر بیدار می‌شوم.)

أحمد: ماذا تَفْعَلینَ في الأیامِ العُطْلَةِ؟ (در روزهای تعطیل چه کار می‌کنی؟)

عَبلَة: أُرَتِّبُ غُرفَتي، أغْسِلُ المَلابِسي بِغَسّالَةِ المَلابِسِ، أَکْنُسُ غُرْفَتي، أَکْوِي المَلابِسي و أَطْبَخُ طَعاماً. (اتاقم را مرتب می‌کنم، لباس‌هایم را با لباس‌شویی می‌شویم، اتاقم را جارو می‌زنم، لباس‌هایم را اتو می‌کنم و غذایی می‌پزم.)

أحمد: هَلْ أنتِ تَقْرَأئینَ کِتاباً أو صَحیفَةً؟ (آیا کتاب یا روزنامه می‌خوانی؟)

عَبلَة: لا أَقْرَأُ صَحیفَةً وَلٰکِن أَقْرَأُ الکتابَ. (روزنامه نمی‌خوانم اما کتاب می‌خوانم.)

أحمد: مَتی تَنامینَ؟ (کی می‌خوابی؟)

عَبلَة: أَنامُ السّاعَةَ العاشِرَة و النِّصف. (ساعت ده و نیم می‌خوابم.)

حُسَین: السَّلامُ عَلَیْکُم. ماذا تَفْعَلُ؟ (سلام، چه می‌کنی؟)

قاسِم: و عَلَیْکُم السَّلام. أَنظُرُ إلَی الصّورَةَ أُسْرَتي. (سلام بر تو، به عکس خانواده‌ام نگاه می‌کنم.)

حُسَین: مَنْ هذا في الصّورَةِ؟ (این شخص در عکس کیست؟)

قاسِم: هذا والِدی. اسْمُهُ غَسّان. هو طَبیبٌ في المُسْتَشْفیٰ. (این پدرم است. نامش غسّان است. او در بیماستان، پزشک است.)

حُسَین: وَ مَنْ هذه؟ (و این کیست؟)

قاسِم: هذه والِدَتي خَوْلَة. (این مادرم است، خولة.)

حُسَین: هَلْ والِدَتُکَ طَبیبَةٌ أیضاً؟ (آیا مادرت نیز پزشک است؟)

قاسِم: لا، والِدَتي مُحاسَبَةٌ في شِرکَةٍ. (نه، مادرم در شرکتی، حسابدار است.)

حُسَین: هَلْ هذه أُخْتُکَ؟ (آیا این خواهرت است؟)

قاسِم: نَعَم، اسْمُها سُعاد. هي طالِبَةٌ في جامَعَةِ بَیروتِ. (بله، اسمش سعاد است. دانشجوی دانشگاه بیروت است.)

حُسَین: مَنْ هذا؟ هذا أخوکَ؟ (این کیست؟ این برادرت است؟)

قاسِم: نَعَم، هذا أَخي الصَّغیرُ، عَدنان. هو طالِبٌ أَیْضاً. (بله، برادر کوچکم، عدنان، است. او نیز دانشجو است.)

حُسَین: مَنْ ذلک؟ (آن کیست؟)

قاسِم: هذا جَدّی. هو یَعیشُ مَعَنا. (این پدربزرگم است. او با ما زندگی می‌کند.)

حُسَین: أینَ جَدَّتُکَ؟ (مادربزرگت کجاست؟)

قاسِم: لَیْسَتْ جَدَّتي فی الصّورَةِ وَلٰکِن هي تَعیشُ مَعَنا أَیْضاً. (مادربزرگم در عکس نیست اما او هم با ما زندگی می‌کند.)

حُسَین: هَلْ تُحِبُّ أُسْرَتَکَ؟ (آیا خانواده‌ات را دوست داری؟)

قاسِم: نَعَم، أُحبُّها کَثیراً. (بله، بسیار دوستشان دارم.)

حُسَین: حَفِظَهُم اللهُ جَمیعاً. (خدا حفظشان کند.)

قاسِم: شُکْراً جَزیلاً. (بسیار متشکرم.)

مُحَمَّد: السَّلامُ عَلَیکُم. (سلام.)

نَبیلَة: وَ عَلَیکُم السَّلام. (سلام بر شما.)

مُحَمَّد: مَنْ أنتِ؟ (شما چه کسی هستید؟)

نَبیلَة: أنا الطالِبَةُ الجَدیدَةُ في الجامِعَةِ. هَلْ أنتَ طالِبٌ أیضاً؟ (من دانشجوی جدید دانشگاهم. آیا شما هم دانشجو هستید؟)

مُحَمَّد: نَعَم، أنا طالِبٌ. ما جِنسیَّتُکِ؟ (بله، من دانشجویم. ملیت شما چیست؟)

نَبیلَة: أنا تُرکیَّة. مِنْ أینَ أنتَ؟ (من ترکیه‌ای هستم. شما اهل کجایید؟)

مُحَمَّد: أنا مِنْ سوریَّة. (من اهل سوریه‌ام.)

نَبیلَة: ماذا تَدْرُسُ في الجامِعَةِ؟ (در دانشگاه چه می‌خوانید؟)

مُحَمَّد: أَدْرُسُ عِلمَ الأَحیاءِ. ماذا تَدرُسُینَ أنتِ؟ (زیست‌شناسی می‌خوانم. شما چه می‌خوانید؟)

نَبیلَة: أَدْرُسُ عِلمَ التَّربیَّةِ. (علوم تربیتی می‌خوانم.)

مُحَمَّد: فُرْصَةٌ سَعیدَةٌ. (از آشنایی با شما خوش‌بختم.)

نَبیلَة: فُرْصَةٌ سَعیدَةٌ. (از آشنایی با شما خوش‌بختم.)

مَحمود: السَّلامُ عَلَیکُم. (سلام بر شما.)

حَسَن: وَ عَلیکُم السَّلام و رَحْمَةُ اللهِ و بَرَکاتُه. (سلام و رحمت و برکت خداوند بر شما باد.)

مَحمود: لِماذا حَضَرتَ الیَومَ إلی مَکْتَبِ الطَّبیبِ؟ (چرا امروز در بیمارستان حاضر شدید؟)

حَسَن: لِزیارَةِ طَبیبٌ عامٌُ. عِندي زُکامٌ. (برای دیدن دکتر عمومی. سرما خورده‌ام.)

مَحمود: بِمَ تَشْعَرُ؟ (چه حسی دارید؟)

حَسَن: أَشْعَرُ بألَمِ الشَّدید في حَلْقي. لِماذا حَضَرتَ أنتَ إلی مَکْتَبِ الطَّبیبِ؟ (احساس درد شدید در گلویم دارم. شما چرا در بیمارستان حاضر شدید؟)

مَحمود: حَضَرتُ لِزیارَة أَخْصائی جِهازِ هَضمي. (برای دیدن متخصص دستگاه گوارش حاضر شده‌ام.)

حَسَن: بِما تَشْعَرُ؟ (چه حسی دارید؟)

مَحمود: أَشْعَرُ بألَمِ الشَّدیدِ في بَطْني. (احساس درد شدیدی در شکمم دارم.)

حَسَن: هَلْ لَدَیْکَ مَوعِدٌ مَعَ الطَّبیبِ؟ (آیا وقت دکتر دارید؟)

مَحمود: نَعَم، مَوعِدي السّاعَةَ التاسعَة. هَلْ لَدَیکَ مَوعِدٌ مَعَ الطَّبیب أَیْضاً؟ (بله، وقتم ساعت نه است. آیا شما هم وقت دکتر دارید؟)

حَسَن: نَعَم، مَوعِدي السّاعَةَ العاشِرَة. (بله، وقتم ساعت ده است.)

مَحمود: أتَمَنّي لکَ شِفاءً تامّاً. (آرزوی شفای کامل برایتان دارم.)

حَسَن: شُکْراً جَزیلاً. (بسیار متشکرم.)

حَمْزَة: هَلْ تُصَلّي الصَّلَواتِ الخَمْسَ؟ (آیا نمازهای پنجگانه را می‌خوانی؟)

رَحیم: نَعَم، أُصَلّي الفَجْرَ و الظُهْرَ و العَصرَ و العَشاءَ. (بله، نمازهای صبح و ظهر و عصر و عشاء را می‌خوانم.)

حَمْزَة: هَلْ تُصَلّي الصَّلَواتِ الخَمسَ في المَسجِد أو في البَیتِ؟ (آیا نمازهای پنجگانه را در مسجد می‌خوانی؟)

رَحیم: أُصَلّي الفَجْرَ في البَیتِ وَلٰکِن أُصَلّي الظُهْرَ و العَصرَ و العَشاءَ في المَسجِدِ الکَبیرِ. (نماز صبح را در خانه می‌خوانم اما نمازهای ظهر و عصر و عشاء را در مسجد می‌خوانم.)

حَمْزَة: لِماذا لا تَصَلّي الفَجرَ في المَسجِد؟ (چرا نماز صبح را در مسجد نمی‌خوانی؟)

رَحیم: لِأنَّ إستَیْقِظُ مُتَأخِّراً و تَنْتَهي الصَلاةَ الفَجْر. (زیرا دیر بیدار می‌شوم و نماز صبح به پایان می‌رسد.)

سَلیم: مَساءَ الخَیْر. (عصر به‌خیر.)

المُوَظَّف: مَساءَ النّور. (عصرتان نورانی!)

سَلیم: هَلْ توجَدُ غُرفَةٌ خالیةٌ؟ (آیا اتاق خالی دارید؟)

المُوَظَّف: نََعَم، عِندَنا غُرفَتان خالیتانِ. غَرفَةٌ بسَریرٍ واحِد و غَرفَةٌ بِسَریرَینِ. (بله، دو اتاق خالی داریم: اتاقی یک‌تخته و اتاقی دوتخته.)

سَلیم: أریدُ غُرفَةًٍ بِسَریرَینِ لي و لِأخي مَن فَضلِک. (لطفاً اتاقی دوتخته برای خودم و برادرم می‌خواهم.)

المُوَظَّف: بِکُلِّ سِرورٍ. (با کمال میل!)

سَلیم: کَمْ أیجازُ الغُرفَةِ في الیَوم؟ (هزینه اجاره این اتاق روزانه چقدر است؟)

المُوَظَّف: أربَعون لیرَة. (۴۰ لیره.)

سَلیم: أریدُ الغُرفَةَ لِأربَعَ أیّامٍ. (اتاق را برای چهار روز می‌خواهم.)

المُوَظَّف: أَعْطِنی جَوازَ السَّفَر مِن فَضلِکَ. (لطفاً گذرنامه‌تان را بدهید.)

سَلیم: تَفَضَلْ، ها هَوَ. هَل عِندَکُم خِدمَةُ طَعامِ الغُرَفِ؟ (بفرمایید، اینجاست. آیا خدمات غذا هم دارید؟)

المُوَظَّف: نَعَم، عِندَنا مِطَعَمٌ في الجَهَةِ الیُسرَی في الفُندُقِ. (بله، رستورانی در سمت راست هتل داریم.)

سَلیم: ما مَواعیدُ تَقدیمِ الوَجَباتِ؟ (زمان سرو غذا کی است؟)

المُوَظَّف: صباحةً الساعَةَ السّابَعَة، ظُهراًٍ السّاعَةَ الثّانیة و مساءً السّاعَة الثّامِنَة. (صبح، ساعت هفت، ظهر، ساعت یک و شب ساعت هشت.)

سَلیم: شُکْراً. (ممنونم.)

المُوَظَّف: عَفْواً. هذا مِفتاحُ الغُرفَةِ. الغُرفَةُ في الدَّورِ العاشِرِ. (خواهش می‌کنم. این کلید اتاق. اتاق در طبقه دهم است.)

سَلیم: أَیُمکِنُ إسْتِخدامُ المِصْعَد؟ (آیا می‌شود از آسانسور استفاده کرد؟)

المُوَظَّف: نَعَم، هو عَلَی یَمینِکَ. (بله، سمت چپ‌تان است.)

سَلیم: شُکْراً. (ممنونم.)

عَمْرو: مَرْحَبا لَیلَی. (سلام لیلا.)

لَیلَی: مَرْحَبا بِکَ یا عَمْرو. (سلام به تو عمرو.)

عَمرو: کیْفَ حالُکِ؟ (حالت چطور است؟)

لَیلَی: بِخَیرٍ و أَنتَ؟ (خوبم و تو؟)

عَمرو: بِخَیرٍ، شُکراً. سَمِعْتُ أنتَ سَتُسافرینَ إلَی البَیْروتِ؟ (خوبم، ممنونم. شنیدم به‌زودی به بیروت مسافرت خواهی کرد.)

لَیلَی: هذا صَحیحٌ، سَأَذْهَبُ إلَی البَیْروتِ لِزیارَةِ جَدّي و جَدَّتي. (درست است. برای دیدن پدربزرگ و مادربزرگم به بیروت خواهم رفت.)

عَمرو: هَلْ هُناکَ الجَوُّ حارًّ في الصَّیفِ؟ (آیا آنجا در تابستان گرم است؟)

لَیلَی: نَعَم، الجَوُّ حارٌّ في البَیْروتِ. (بله، هوا در بیروت گرم است.)

عَمرو: ما أفضَلُ وَقتٍ لِزیارَةِ هذه المَدینَةِ؟ (بهترین زمان برای دیدن این شهر کی است؟)

لَیلَی: في رَأیي أفضَلُ وَقتٍ لِزیارَةِ هُوَ الرَبیعُ. الجَوَّ فیه مُعْتَدِلٌ. (به نظر من، بهترین زمان، فصل بهار است. در آن فصل، هوا معتدل است.)

عَمرو: کَیْفَ فصلُ الشَّتاءِ؟ (زمستان چطور است؟)

لَیلَی: في الشِّتاءِ، جَوُّ البَیروتِ بارِدٌ. (در زمستان، هوای بیروت سرد است.)

عَمرو: کَمْ تَبْلَغُ الدَّرَجَةُ الحَرارَةِ في الشِّتاءِ؟ (درجه حرارات در زمستان تا کجا می‌رسد؟)

لَیلَی: دَرَجَةُ الحَرارَةِ في الشَّتاءِ هي 18 دَرَجة مِئَوية عَلَى الأَقلِّ. (درجه حرارت در زمستان حداقل تا ۱۸ درجه سانتی‌گراد می‌رسد.)

عَمرو: رِحلَةٌ سَعیدَةٌ. (سفر خوش!)

لَیلَی: شُکْراً، في أَمانِ اللهِ. (ممنونم. در پناه خدا.)

النادِل: أهْلاً و سَهْلاً. ماذا تَطلُبینَ مِن الطَّعامِ؟ (خوش آمدید. غذا چه می‌خواهید؟)

زَینَب: بَعضَ اللَحمَ و الأرُزِ من فَضلِکَ. (مقداری گوشت و برنج لطفاً.)

النادِل: هَلْ تَطْلُبینَ السَّلَطَةَ و السَّمَکَ؟ (آیا سالاد و ماهی هم می‌خواهید؟)

زَینَب: لا آکُلُ السَّمَکَ وَلٰکِن آکُلُ السَّلَطَةَ. (ماهی نمی‌خورم اما سالاد می‌خورم.)

النادِل: ماذا تُفَضِّلینَ مِنَ الشَّرابِ؟ (از میان نوشیدنی‌ها کدام را ترجیح می‌دهید؟)

زینب: أفَضِّلُ الماءَ. شُکْراً. (آب را ترجیح می‌دهم. ممنونم.)

النادِل: عَفْواً. (خواهش می‌کنم.)

نَبیل: السَّلامُ عَلَیکُم. (سلام.)

البائِع: و عَلَیکُم السَّلام. أیُّ خِدمَةٍ؟ (سلام بر شما. چه خدمتی از من ساخته است؟)

نبیل: مِن فَضلِکَ أُریدُ قَمیصاً. (لباسی می‌خواهم لطفاً.)

البائِع: عِندَنا أنواعٌ کَثیرةٌ مِن الأَقْمِصَةِ. أیُّ نوعٍ تُریدُ؟ (انواع زیادی از لباس‌ها را داریم. چه نوعی می‌خواهید؟)

نَبیل: أُریدُ قَمیصاً رَجالیّ. (لباس مردانه می‌خواهم.)

البائِع: حَسَناً تَفَضَّلاً. (بفرمایید.)

نَبیل: بِکَمْ هذا القَمیصُ؟ (قیمت این لباس چقدر است؟)

البائِع: بِعِشرین دیناراً. (بیست دینار.)

نَبیل: شُکراٌ لَکَ. رَزَقَکَ اللهُ رِزْقاً مَبارَکَةً. (ممنون از شما. خداوند به شما روزی پربرکتی بدهد.)

علی: السَّلامُ عَلَیکُم. (سلام.)

المُدیر: و عَلَیکُم السَّلام. ما اسمک؟ (سلام بر شما. نامتان چیست؟)

علی: إسمي علی شریف. (نامم علی شریف است.)

المُدیر: ما طلَبُک؟ (درخواستت چیست؟)

علی: أطلِبُ العَمَلَ في الشَرکَة. (می‌خواهم در این شرکت کار کنم؟)

المُدیر: ما جنسیَّتُک سیّد شریف؟ (ملیتت چیست آقای شریف؟)

علی: أنا لُبنانی. (من لبنانی‌ام.)

المُدیر: ما مِهنَتُک؟ (شغلت چیست؟)

علی: أنا طَبّاع. (من تایپیستم.)

المُدیر: ما عُمرُک؟ (چند سالت است؟)

علی: خَمسَة و عُشرون. (بیست‌ و‌ پنج.)

المُدیر: أینَ الطَّلَبُ؟ (درخواستت کجاست؟)

علی: الطَّلَبُ عَلَی المَتَبِک. ها هُوَ. (درخواست روی میزتان است. اینجاست.)

المُدیر: أینَ الأوراقُ؟ (برگه‌های کجاست؟)

علی: في الحَقیبَتي. ها هي. (در کیفم. اینجاست.)

المُدیر: شُکراً. (ممنون.)

إدريس: السَّلامُ عَلَیْکُم یا أُستاذَ. (سلام استاد.)

أُستاذ: وَ عَلَیْکُم السَّلام. (سلام بر شما.)

إدريس: آسِفٌ لِتَأخیري. (ببخشید دیر آمدم.)

أُستاذ: لابَأسَ. لا داعَيَ لِلإعْتِذارُ. (اشکلی ندارد. نیازی به عذرخواهی نیست.)

مصطفی: أینَ یَقَعُ الفُندُقُ؟ (هتل کجا قرار دارد؟)

راشد: یَقَعُ الفُندُقُ غَرْبَ المَدینَةِ. (هتل در غرب شهر است.)

مصطفی: کَیْفَ أصِلُ إلیه؟ (چگونه به آن برسم؟)

راشد: إِتَّجِه شَرقاً في شارعِ المَطار. (به جهت شرق برو، در خیابان فرودگاه.)

مصطفی: حَسَناً و بعدَ؟ (بسیار خب، بعد؟)

راشد: عِندَ البناءِ الخامِسِ، إِنْعَطِفْ یَساراً. (کنار ساختمان پنجم، به سمت چپ بپیچ.)

مصطفی: وَ بَعدَها کَیْفَ أَذْهَبُ؟ (و بعد کجا بروم؟)

راشد: بَعدَ مِئَة مِتراً تَجِدُ الفُندُقَ عَنْ یَمینکَ. (بعد از صد متر، هتل را در سمت راستت پیدا می‌کنی.)

مصطفی: شُکراً، جَزیلاً. (بسیار ممنونم.)

راشد: عَفْواً. (خواهش می‌کنم.)

خَدیجَة: صَباحَ الخَیر یا فاطَمَةَ. (صبح به‌خیر فاطمه.)

فاطِمَة: صَباحَ النّور. کَیفَ حالُکِ؟ (صبحت نورانی! حالت چطور است؟)

خَدیجَة: بِخَیرٍ، الحَمْدُ لِلّه. الیومَ أنتِ جَمیلَةٌ جِدّاً. (خوبم، خدا را شکر. امروز بسیار زیبا شده‌ای!)

فاطِمَة: شُکراً و أنتِ جَمیلَةٌ و لَطیفَةٌ. (ممنونم و تو هم بسیار زیبا و مهربانی.)

خَدیجَة: شُکراً جَزیلاً. أینَ تَذهَبینَ؟ (بسیار متشکرم. کجا می‌روی؟)

فاطِمَة: أذْهَبُ إلی السُّوقِ لِشَراءِ شیَءً لِأخي صَغیرِ. (به بازار می‌روم تا هدیه‌ای برای برادر کوچکم بخرم.)

خَدیجَة: لِماذا؟ (چرا؟)

فاطَمَة: أصبَحُ أخي الطالِبُ الاوِّلَ في فَصْلِه. (برادرم در کلاسش شاگرد اول شده است.)

خَدیجَة: أخوکَ ذَکیٌّ و مُجتَهِدٌ جِدّاً. بَلِّغي تَحیاتي إلَیه. (برادرت بسیار باهوش و پرتلاش است. سلام مرا به او برسان.)

فاطَمَة: شُکْراً. (ممنونم.)