مرتضی باباخداوردی

من اینجا گوشه ی تاریک دنیا نه امیدی نه شوقی نه خیالی پرم از حسرت و اندوه و فریاد واسم عادت شده آشفته حالی یه چند وقته که با دنیا غریبم پریشونم دلم از عشق سیره توی آیینه می‌بینم خودم رو جوونی که هزارون سالِ پیره نه چیزی مونده واسم از گذشته نه میتونم که فردامو بسازم از امروزم برام …