روزﮔﺎر ﻣﻦ و ﻣﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ رﻓﺖ
ﻳﮏ ﺷﺐ آرام رﺳﻴﺪﻴﮏ ﺷﺐ ﺑﺎراﻧﻰ رﻓﺖ
ﻳﮏ ﺷﺐ آﻣﺪ ﻣﻦ ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻪ ﺟﻨﻮن اﻓﺘﺎدم
دل دﻳﻮاﻧﻪ ی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ دادم
روزﮔﺎر ﻣﻦ و ﻣﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ رﻓﺖ
ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻢ دل ﻣﺠﻨﻮن ﭘﻰ ﻟﻴﻠﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ
ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻢ ﻛﻪ دﻟﻢ ﺳﻤﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ
زﻟﻒ ﻳﮏ ﺧﺎﻃﺮه در ﺑﺎد ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻣﻴﺮﻓﺖ
دل دﻳﻮاﻧﻪ ﭘﻰ اش دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن ﻣﻴﺮﻓﺖ
ﻣﻰ روم ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﺑﺎز دﻣﻰ را در ﺧﻮد
ﻣﻰ روم ﻏﺮق ﻛﻨﻢ ﻛﻮه ﻏﻤﻰ را در ﺧﻮد
ﻣﻰ روم ﺑﺎز ﻣﻴﺎن ﻫﻤﻪ ی رﻓﺘﻦ ﻫﺎ
ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻰ روم از ﺷﻬﺮ ﺗﻮ اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ
داغ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ دل دارﻣﻮ دﻟﺪارم ﻧﻴﺴﺖ
دل ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﻤﺎن دل ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﻧﻴﺴﺖ
ﻳﮏ ﻧﻈﺮ دﻳﺪم ﻳﮏ ﻋﻤﺮ ﭘﻰ ﻳﮏ ﻧﻈﺮم
ﻣﻦ دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪ ﺗﺮم
ﻣﻰ روم ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﺑﺎز دﻣﻰ را در ﺧﻮد
ﻣﻰ روم ﻏﺮق ﻛﻨﻢ ﻛﻮه ﻏﻤﻰ را در ﺧﻮد
ﻣﻰ روم ﺑﺎز ﻣﻴﺎن ﻫﻤﻪ ی رﻓﺘﻦ ﻫﺎ
ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻰ روم از ﺷﻬﺮ ﺗﻮ اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ