غروبا وقتى نیسى کوچه چه دلتنگه برم
شهرگه مى نى أ دلتنگى دیه تنگه برم
وقتى مى نم نیسى أ در وچگه سر بکشى
گل و باغ وآسمانش همه بى رنگه برم
یادمه چشاى سیات با تاریکى مى جنگیدن
دیه با تاریکى شو حالا کى مى جنگه برم
نیدمت وخت خدا فظى شده کورى دلم
واله کورى چشمه بى تو زنه یى ننگه برم
به بى بى م گفتم بیا مایم از اینجا بکشیم
با خور شد شصشو کردش الم شنگه برم
اذان تنگ غروب تا مى شه هاوار مکنم
اى خدا حالا اونم مثل مه دلتنگه برم!؟