ای ﺑﻰ ﺧﺒﺮ از ﺣﺎل ﺑﻴﻤﺎرم رﻓﺘﻰ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﻪ ﺑﺴﭙﺎرم
ﺑﺎور ﻧﻜﺮدی ﺣﺮف ﻗﻠﺒﻢ را آرام ﺟﺎﻧﻢ دوﺳﺘﺖ دارم
دردت ﺑﻪ ﻗﻠﺐ و روح و ﺟﺎﻧﻢ زد ﻋﺸﻘﺖ ﻓﻘﻄ زﺧﻢ زﺑﺎﻧﻢ زد
ﺟﺎﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﻮدی زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮد آﺧﺮ ﺗﻮ را ﺑﺮد و ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ زد
ﺗﻮ رﻓﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﺪ روزﮔﺎرم ﺳﻴﺎه
ﻣﻨﻢ آن ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه
ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ از دﻟﻢ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ اﺷﮏ و آه
دﮔﺮ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ را ﺗﻮ از ﻣﻦ ﻣﺨﻮاه
زﻣﺎﻧﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪه دل ﺑﻰ ﺗﻮ روز ﺧﻮش ﻧﺪﻳﺪه
ﺗﻮ ﻣﻮ ﺳﻴﺎه رو ﺳﭙﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ رو ﺳﻴﺎه ﻣﻮ ﺳﭙﻴﺪت
ای ﻳﺎر ای ﻳﺎر
ﺗﻮ رﻓﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﺪ روزﮔﺎرم ﺳﻴﺎه
ﻣﻨﻢ آن ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه
ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪ از دﻟﻢ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ اﺷﮏ و آه
دﮔﺮ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ را ﺗﻮ از ﻣﻦ ﻣﺨﻮاه