ﺑﻬﺖ ﭘﻴﻠﻪ ﻛﺮدم ﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻰ ﭘﻴﺸﻢ
ﻧﻪ ﻣﻴﻤﺮم اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﻴﺸﻢ
از ﻋﺸﻖ زﻳﺎدی ﺗﻮرو ﺧﺴﺘﻪ ﻛﺮدم
ﺗﻮ دورم زدی ﺧﻮاﺳﺘﻰ دورت ﻧﮕﺮدم
ﺑﺎزم ﺷﻮری اﺷﮏ و ﻟﺐ ﻫﺎی ﺳﺮدم
ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﺎزﻳﻮ ﺻﺪ دﻓﻌﻪ دوره ﻛﺮدم
ﻧﻪ راﻫﻰ ﻧﺪاره ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻗﺮاره
ﻳﻜﻰ دﻳﮕﻪ دﺳﺘﺎﻣﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬاره
دﻳﮕﻪ ﺗﻮی دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﭼﻰ اﻋﺘﺒﺎره
ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﻣﺮدی دوﺳﺖ ﻧﺪاره
ﻣﻨﻮ ﺑﻐﺾ و ﺑﺎرون ﺳﻜﻮت ﺧﻴﺎﺑﻮن
دوﺑﺎره ﺷﻜﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺳﺎده ﭼﻪ آﺳﻮن
ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻢ ﺑﺴﻮزم ﺗﻮ ﺷﻤﻌﻢ ﻧﻤﻴﺸﻰ
ﺗﻮ ﺣﻮای دﻧﻴﺎی آدم ﻧﻤﻴﺸﻰ
ﻏﺮورت ﮔﻠﻮﻣﻮ ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻛﺸﻴﺪه
آدم ﻛﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮردﺷﻮ دق ﻧﻤﻴﺪه
ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻳﻪ ﻋﻤﺮه دوﺗﺎ ﺧﻄ ﺻﺎﻓﻴﻢ
ﺷﺪه ﻋﺎدت ﻣﺎ ﻛﻪ روﻳﺎ ﺑﺒﺎﻓﻴﻢ
ﺑﺸﻴﻨﻴﻢ و ﻋﺸﻘﻮ ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ
واﺳﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدﻧﺎﻣﻮن ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ
ﭼﻪ ﺳﺨﺘﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻣﻴﺸﻴﻢ
ﻣﺎﻫﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻴﻢ و ﺑﺎزﻧﺪه ﻣﻴﺸﻴﻢ
ﻣﺜﻪ ﻋﺼﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰی رﻧﮓ و روﻣﻮن
واﺳﻪ ﺧﻴﻠﻴﺎ ﺧﺎﻃﺮه ﺳﺖ آرزوﻣﻮن
دﻳﮕﻪ ﺗﻮی دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﭼﻰ اﻋﺘﺒﺎره
ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﻣﺮدی دوﺳﺖ ﻧﺪاره
ﻣﻨﻮ ﺑﻐﺾ و ﺑﺎرون ﺳﻜﻮت ﺧﻴﺎﺑﻮن
دوﺑﺎره ﺷﻜﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺳﺎده ﭼﻪ آﺳﻮن
ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻢ ﺑﺴﻮزم ﺗﻮ ﺷﻤﻌﻢ ﻧﻤﻴﺸﻰ
ﺗﻮ ﺣﻮای دﻧﻴﺎی آدم ﻧﻤﻴﺸﻰ
ﻏﺮورت ﮔﻠﻮﻣﻮ ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻛﺸﻴﺪه
آدم ﻛﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮردﺷﻮ دق ﻧﻤﻴﺪه