زﻟﻒ ﺑﻮر ﭼﺸﻢ ﻃﻠﺎ دﻟﻴﻞ رﺳﻮاﻳﻰ ﻣﻦ ﺷﺐ از ﻧﻴﻤﻪ
دﻟﻴﻞ ﺑﻴﺪاری ﻣﻦ ﻣﻴﺒﻴﻨﻰ ﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺮدی
ﺳﺎل از ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺮﮔﺮدی ﺷﺐ از ﻧﻴﻤﻪ ﮔﺬﺷﺖ
ﺑﺎز دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ دﻟﺘﻨﮓ ﻛﺴﻴﻢ ﻛﻪ دﻟﺶ ﺳﻨﮓ ﺷﺪه
ﻣﻦ در اﻳﻦ دود ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاﺑﺎت
ﺑﻪ ﻳﺎدت ﻫﺴﺘﻢ ﻳﺎد داری ﮔﻔﺘﻰ ﻣﻰ ﻧﻨﻮﺷﻢ ﺟﺰ ﻟﺒﺖ ﺑﻌﺪ
ﻟﺒﺖ ﻫﻤﻪ ﻟﺐ ﻫﺎ رو ﺑﻮﺳﻴﺪم ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻟﺐ ﺗﻮ از ﻫﻤﻪ ﻟﺐ ﻧﻮﺷﻴﺪم
ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺷﺐ ﻗﺒﻞ دﻟﮕﻴﺮه ﻫﺮ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺖ
ﺣﺲ ﻣﻴﺸﻪ رﻓﺘﺎر ﺳﺮدت ﻛﺮد ﻣﻨﻮ ﺳﺮ دﻳﮕﻪ اﻣﺎ ﺑﺎز دﻟﻢ ﺑﺮات
ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﻴﮕﻪ رﻓﻴﻖ ﺳﺮت ﺳﻠﺎﻣﺖ ﻫﻤﻪ ﺗﻠﺨﻴﺎ ﻣﻮﻧﺪ
ﺗﻬﺶ ﺑﺮا ﻣﻦ ﻣﺴﺖ و ﭘﺎﺗﻴﻞ ﻛﻒ اﻳﻦ ﻣﻴﺨﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﺨﻨﺪم
ﺑﻪ ﻫﺮﻛﻰ ﮔﻔﺖ از ﻋﺸﻖ ﺑﺮا ﻣﻦ ﺗﻮی رﻓﺘﺎرم ﻣﻴﺒﻴﻨﻰ
ﻏﻤﻮ ﭘﻪ ﮔﻠﮕﻰ ﻧﻜﻦ ﻛﺸﻴﺪی ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﺎ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻮدﻳﻤﻮ
اﻣﺎ ﻧﺸﺪ ﺣﺘﻰ ﻳﻪ ﺑﺎر ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻫﻤﻮ رﻗﻢ ﻧﺨﺎی ﺗﻮ ﭘﺎﻛﺖ ﻣﻴﺸﻪ
ﻳﻜﻰ ﻳﻜﻰ ﺻﻔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻴﺎم ﻣﻴﮕﻢ اﻳﻨﺎرو ﻛﻰ ﻛﺸﻴﺪه
اﻳﻦ روزا ﻓﺮاری ﺷﺪم از ﻫﺮ ﻧﺼﻴﺤﺘﻰ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم
ﺗﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﻪ ﻳﻜﻰ ﻳﭽﻰ ﺑﻢ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻰ وا ﻛﻨﻰ از ﺳﺮت
زود اون درﺧﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺷﺘﻴﻢ ﺛﻤﺮش ﺳﻮﺧﺖ زدی
ﺑﻐﻞ ﻣﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﻴﺪم واس ﺑﻐﻠﺖ ﺟﻮن ﺟﺎی اﻳﻦ زﺧﻤﺎ
ﻧﻤﻴﺮه اﺛﺮش زود ﻏﺮورﺗﻮ ﻧﺸﻜﻦ ﺟﻨﻤﺖ ﻛﻮ ﻛﻰ ﻣﺜﻪ ﺗﻮ
ﺗﻮ ﻫﺮ ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮد اوﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻏﺼﻪ ﻫﺎﺷﻮ ﺑﻪ دوش ﻣﻴﻜﺸﻴﺪی
ﺟﺎی ﺧﻨﺠﺮ ﻫﻤﻮﻧﻢ رو ﻛﻤﺮت ﻣﻮﻧﺪ ﭼﻮﻳﻠﻪ ﻧﺎزت
ﻧﻔﺲ روﺷﻨﺎی ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻮ ﺻﺪای ﺧﻨﻴﻠﺪ ﻧﺎزار
ﻣﺴﻜﻦ دردم ﺑﻮ وﻗﺘﻪ و آﻏﻮﺷﺖ ﺑﻮم ﮔﺮﻣﺎی ﻋﺠﻴﺒﻪ
داﺷﺖ ارام آﻏﻮﺷﺖ و ﻟﻴﻢ ﺳﻨﻰ ﺑﻌﺪه ﺗﻮ ﺳﺮدم ﺑﻮ ﻣﻪ ﻛﻪ
ﻫﺮ ﺷﻮ و ﻧﺎو ﺧﻮم رﺧﺪ دوﻧﻢ و ﭼﺎوه ﺧﻮم
ﺷﻮﻳﻞ ﺗﺎ ﺧﻮد ﺻﺒﺢ ﻣﻪ ﺑﺎﻳﺪ و ﻧﺒﻮدت ﺣﺮﺻﺪ ﺑﺨﻮم