ﻣﻦ ﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﻰ روم او ﻣﺮا ﻣﻰ ﻛﺸﺪ
ﻛﺎو ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ را ﻛﻬﺮﺑﺎ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ
ﭼﻮن ﮔﺮﻳﺒﺎن ز ﭼﻨﮕﺶ رﻫﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ
داﻣﻨﻢ را ﺑﻪ ﻗﻬﺮ از ﻗﻔﺎ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ
دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻰ زﻧﻢ ﻣﻰ رﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮم
ﺳﺮ رﻫﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ
ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﻋﺸﻖ اﮔﺮ واﮔﺬارد ﻣﺮا
ﮔﻔﺖ اﮔﺮ واﮔﺬارم وﻓﺎ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ
ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ ﮔﻮش ﺗﻮ ﺧﻔﺘﻪ زﻳﺮ زﺑﺎن
ﺣﺮف ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ را از ﺧﻔﺎ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ
ﮔﻔﺖ از آن ﭘﻴﺶ ﺗﺮ اﻳﻦ ﻣﺸﺎم ﻧﻬﺎن
ﺑﻮی اﻧﺪﻳﺸﻪ را در ﻫﻮا ﻣﻰ ﻛﺸﺪ
ﻟﺬت ﻧﺎن ﺷﺪن زﻳﺮ دﻧﺪان او
ﮔﻨﺪﻣﻢ را ﺳﻮی آﺳﻴﺎ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ
ﺳﺎﻳﻪ ی او ﺷﺪم ﭼﻮن ﮔﺮﻳﺰم ازو
در ﭘﻰ اش ﻣﻰ روم ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻰ ﻛﺸﺪ