ﻳﮏ ﺳﺮم ﺑﺎ ﻫﺰار و ﻳﮏ ﺳﻮدا
از دل ﻣﻦ ﺧﺪا ﺧﺒﺮ دارد
دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻢ وﻟﻰ ﮔﻔﺘﻰ
دﺷﻤﻨﺖ از ﺗﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ دارد
ﻣﻮج درﻳﺎی وﺣﺸﻴﺖ ﺑﻮدم
ﮔﺮﭼﻪ رﻓﺘﻢ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
از ﺧﻮدت راﻧﺪه ﺑﻮدی اَﻢ اﻣﺎ
از ﭘﻰ راه ﭼﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺧﺴﺘﻪ ام ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮ دﺳﺘﻢ را
ﻣﺎه اﻓﺘﺎده ﺗﻮی ﻓﺎﻟﻢ ﺑﺎش
ﺑﻰ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎل ﻣﺮا
ﺑﻐﻠﻢ ﻛﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎﻟﻢ ﺑﺎش
ﺧﺴﺘﻪ ام ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮ دﺳﺘﻢ را
ﻣﺎه اﻓﺘﺎده ﺗﻮی ﻓﺎﻟﻢ ﺑﺎش
ﺑﻰ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎل ﻣﺮا
ﺑﻐﻠﻢ ﻛﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎﻟﻢ ﺑﺎش
آه ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ روزﮔﺎری ﻛﻪ
ﭼﺎﻟﻪ و ﺳﻨﮓ در ﻣﺴﻴﺮش ﺑﻮد
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ آدﻣﻰ ﻛﻪ دل ﺑﺴﺘﻢ
ﻗﺒﻞ ﻣﻦ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ اﺳﻴﺮش ﺑﻮد
ﺧﺴﺘﻪ ام ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮ دﺳﺘﻢ را
ﻣﺎه اﻓﺘﺎده ﺗﻮی ﻓﺎﻟﻢ ﺑﺎش
ﺑﻰ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎل ﻣﺮا
ﺑﻐﻠﻢ ﻛﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎﻟﻢ ﺑﺎش
ﺧﺴﺘﻪ ام ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮ دﺳﺘﻢ را
ﻣﺎه اﻓﺘﺎده ﺗﻮی ﻓﺎﻟﻢ ﺑﺎش
ﺑﻰ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎل ﻣﺮا
ﺑﻐﻠﻢ ﻛﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﺎﻟﻢ ﺑﺎش