ﺑﺎز ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻣﺮا ﻳﺎد ﺗﻮ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﺨﺖ اﻓﺴﺮده دل و ﺳﺎﻛﺖ و ﺑﻰ رﻧﮓ ﺷﺪم
ﻣﻴﺮوم در دل اﻳﻦ ﺟﺎده ی ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺷﺎﻋﺮ دﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪم
ﻣﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺗﺮ از آﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ زﺧﻤﻢ ﺑﺰﻧﻰ ﻏﻢ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻦ دل دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ
ﺑﺎ ﻛﻪ ﻧﺠﻮا ﺑﻜﻨﻢ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ را ﺑﺎز ﭘﺎﻳﻴﺰ رﺳﻴﺪ و دﻟﻢ از ﻏﺼﻪ ﺷﻜﺴﺖ
ﻓﺼﻠﻬﺎ از ﭘﻰ ﻫﻢ ﻣﻴﮕﺬرﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﻬﺎر ﻓﺼﻞ دﻟﻢ از ﻏﺼﻪ ی ﺗﻮ ﭘﺎﻳﻴﺰ اﺳﺖ
ﻫﺮﻛﺠﺎ ﻣﻴﻨﮕﺮم ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻤﻰ ﻳﺎﺑﻢ ﺑﺎز ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ دﻟﻢ از ﻋﻄﺮ ﺗﻨﺖ ﻟﺒﺮﻳﺰ اﺳﺖ
ﻛﺎش ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻧﮕﺎه ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺎدم ﻣﻴﺪاد ﺗﺎ ﻛﻪ رﺳﻮا ﻧﺸﻮم اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از درد ﻓﺮاق
اوج اﺑﻴﺎت ﻏﺰﻟﻬﺎی ﻣﻨﻰ ﺑﻰ وﻗﻔﻪ ﻛﻰ ﻛﺠﺎ ﺑﺎز ﺑﮕﻴﺮم ﻧﻔﺴﻰ از ﺗﻮ ﺳﺮاغ