ﻳﻪ دﻳﻮوﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﭼﺸﺎش ﻏﺰل ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎرﺗﻪ
ﻳﻪ اﺣﻤﻖ ﺗﻮو ﺳﺮﻣﺎی اﻳﻦ زﻣﻬﺮﻳﺮ ﭘِﻰ ﻓﺼﻞ آﻏﻮش ﺗﺐ دارﺗﻪ
ﻳﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻛﻪ آراﻣﺸﺶ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺟﺪاﻳﻰ رو از ﺑَﺮ ﻛﻨﻪ
ﻣﻴﮕﻨ: ﺧﻴﻠﻰ وﻗﺘﻪ ﺑﺮﻳﺪی ازﺷﺰ ﻧﻤﻴﺨﻮاد ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎور ﻛﻨﻪ
ﻛﺪوم ﮔﻮری ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ دادم ﺑﺮس ﺗﻮو آﻏﻮش ﻛﻰ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﻣﻴﺰﻧﻰ
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎی ﻛﻰ زل زدی ﺑﻰ ﺷﺮف ﺑﺰن زﻧﺪﮔﻴﻤﻮ ﺗﺒﺮ ﻣﻴﺰﻧﻰ
ﺷﺐ ﺿﺠﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﻪ ﻟﺒﺎت رو ﻛﺪوم ﻟﺐ ﺗﺪاﻋﻰ ﺷﺪه
ﺗﻨﺖ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺎی ﻛﻰ ﻛﻪ آﻟﻮده ی اﻳﻦ ﺟﺪاﻳﻰ ﺷﺪه
ﺑﻪ دادم ﺑﺮس ﻋﻤﻖ اﻳﻦ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻗﺪ اﺗﻔﺎق ﺗﻮ ﻛﻮﺗﺎه ﻧﻴﺴﺖ
ﺑﻪ دادم ﺑﺮس از ﺟﻨﻮن ﺗﺎ زﻣﻴﻦ دو ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺸﺘﺮ راه ﻧﻴﺴﺖ